Latające męty to potoczna nazywa zmętnień ciała szklistego. Cierpią na nie miliony ludzi na świecie. Niektórzy rodzą się z nimi, inni rozwijają je z czasem. Najczęściej jednak pojawiają się po 50. roku życia, gdy ciało szkliste zaczyna starzeć się i zmienia się z galaretowatej struktury w mieszaninę płynu i złogów. To właśnie złogi tworzą męty, które wyłapują i załamują wpadające do oka promienie świetlne. Światło zamiast skupiać się na siatkówce, tworzy cienie na jej powierzchni i w konsekwencji zamazuje widzenie do czasu przesunięcia się mętów w inne miejsce.

Męty przybierają różną formę, przezierność, gęstość i ruchomość. Przypominają kształtem: plamki, nitki, pasma, pierścienie, pajęczyny, gęste chmury, które wydają się dryfować w polu widzenia i znikać w trakcie ruchów oka. Okazuje się, że kilkukrotne poruszenie oczami w górę i w dół oraz na boki, przesuwa złogi poza obszar widzenia i ułatwia widzenie. Męty zazwyczaj dostrzegane są podczas patrzenia na jasne tło, takie jak: ekran komputera, błękitne niebo, śnieg, czy słońce. Pojawiają się także przy zamkniętych powiekach, szczególnie w jasne dni, kiedy dostateczna ilość światła przenika przez powieki i umożliwia tworzenie cieni na siatkówce.

Męty choć często irytujące, to jeśli są nieliczne i statyczne można przyzwyczaić się do nich, a nawet nie zwracać na nie uwagi. Dzieje się tak, dlatego że większość z nich osiada na dnie oka, poniżej pola widzenia oraz z faktu, że mózg uczy się je z czasem ignorować. Inaczej jest w przypadku dużych i poruszających się mętów, które widziane kątem oka, nierzadko tworzą złudzenia rzeczy, których w rzeczywistości nie ma. Pomimo, że takie męty mocno rozpraszają i dekoncentrują, zwłaszcza podczas zmęczenia, mózg nie potrafi usunąć ich z widzenia.

Czasami mętom mogą towarzyszyć błyski światła. Błyski światła widoczne są w skroniowej części pola widzenia, zwłaszcza nocą. Trwają kilka sekund. Powstają, w trakcie starzenia się i obkurczania się ciała szklistego, gdy rozrywają się naturalne połączenia pomiędzy ciałem szklistym i siatkówką. Ustępują zaś, z chwilą całkowitego odłączenia się ciała szklistego od siatkówki (PVD). Proces jest naturalny i dotyczy większości osób po 80 roku życia. Częściej występuje u krótkowidzów, osób z zapaleniem ciała szklistego i operowanych na zaćmę. Zazwyczaj nie wymaga leczenia, lecz samokontroli i ograniczenia wysiłku fizycznego w tym czasie.

Męty zwykle są nieszkodliwe i nie prowadzą do utraty wzroku. Jeśli jednak, nagle zwiększa się ich ilości, a także pojawiają się błyski światła, ból oka, pogorszenie widzenia, a także utrata widzenia obwodowego zalecana jest natychmiastowa konsultacja okulistyczna. Albowiem, objawy te mogą być oznaką poważnej choroby, takiej jak: przedarcie lub odwarstwienie siatkówki, wysiękowa postać AMD, krótkowzroczność, zapalenie błony naczyniowej, uraz oka, a także wylew krwi do oka w przebiegu cukrzycy lub nadciśnienia tętniczego.

W diagnostyce mętów wykorzystuje się Optyczną Koherentną Tomografię (OCT) i badanie ultrasonograficzne (USG). W USG zmętnienia ciała szklistego widoczne są, jako drobne hiperechogenne struktury zawieszone w ciele szklistym, a PVD jako cienka linia w tylnym biegunie gałki ocznej. Z kolei, OCT uwidacznia męty, jako zagęszczenia zlokalizowane w bliskim sąsiedztwie siatkówki oraz ukazuje połączenia pomiędzy ciałem szklistym a siatkówką, zwłaszcza plamką żółtą. Badanie bardzo pomocne w monitorowaniu PVD.

Męty zazwyczaj nie wymagają leczenia. Jeśli jednak, utrudniają wykonywanie codziennych czynności, takich jak czytanie, praca przy komputerze, czy też prowadzenie samochodu leczenie może okazać się niezbędne. Mogą być usuwane farmakologicznie, laserowo lub operacyjnie. Najmniej inwazyjną i zarazem najmniej skuteczną metodą leczniczą jest stosowanie kropli do oczu zawierających jodek potasu.

Kolejną metodą jest witreoliza. To zabieg laserowy, w którym promień lasera o niskiej energii uderza o męty i odparowuje je lub rozdrabnia i zmniejsza do rozmiaru, który nie utrudnia widzenia. Warto zauważyć, że zabieg jest czasochłonny i często wymaga powtórzenia. Metoda jest nieskuteczna w przypadku dużych, licznych i ruchomych mętów. Zabiegu nie wykonuje się u osób młodych, z mikroskopijnymi lub ułożonymi blisko siatkówki mętami, a także u pacjentów ze współistniejącymi schorzeniami oczu. Powikłania po witreolizie są bardzo rzadkie i najczęściej obejmują powstanie zaćmy, wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego lub uszkodzenie siatkówki.

Męty można także usuwać operacyjnie, w trakcie witrektomii. Zabieg polega na usunięciu ciała szklistego wraz z mętami i zastąpieniu go substancją, taką jak gaz lub płyn. Jednakże, metoda ta zarezerwowana jest dla trudnych przypadków, ponieważ niesie ze sobą ryzyko poważnych powikłań, takich jak: jaskra, zaćma, odwarstwienie siatkówki, a także infekcja i krwotok do oka.